Het gebeurt mij wel eens dat ik een krantenartikel, wat ik
interessant vind of later nog eens wil teruglezen, bewaar. Zo liggen er ergens
in een la nog de plaatselijke stembusuitslagen van de Kamerverkiezingen in 2006
en 2010 en een Volkskrant column van Ronald Plasterk over democratie. Totaal
overbodig om te bewaren omdat met een paar muisklikken alle informatie nu ook
op internet is te verkrijgen. Iets moeilijker zal het artikel terug zijn te
vinden wat ik ook tussen deze krantenknipsels tegenkwam. “Op weg naar Jacobus
en jezelf”, was een artikel in het katern Reizen van de Volkskrant van zaterdag
10 juli 2010 geschreven door Rob Gollin.
Onder het kopje ”Iedereen z’n eigen camino” werd me direct
een harde waarheid toegeroepen: “Wie na duizenden kilometers bedevaart Santiago
binnenkomt, staat geen warm onthaal te wachten. De aanwezigheid van de pelgrim
spreekt er vanzelf”. Ontluisterend zou je in eerste instantie denken. Het
klaroengeschal, waarover de journalist schrijft, blijkt er niet te zijn,
terwijl ik nog geen meter heb afgelegd in de richting van Santiago wordt ik al
op het eerste harde fijt gedrukt; hoeveel van zulke ontgoochelingen zullen er
nog volgen?
In een reeks van korte interviews met aansluitend commentaar
laat Rob Gollin een aantal pelgrims aan het woord die na vele maanden op het Plaza
do Obradoiro arriveerden. Eén van hen was een man van 59 jaar uit Limburg. Na 2.750
km fietsen, was het erg bevrijdend dat hij alles kon loslaten en eindelijk eens
uit de dagelijkse sleur kon komen. Een mager resultaat na zo lang fietsen en
dan ook nog eens geen groots onthaal. Ook ene Michael van 33 jaar uit
Denemarken kwam in Santiago aan en was zelfs teleurgesteld omdat hij om
onterechte redenen geen certificaat kreeg. Al mopperend stapte hij weer op de
fiets en vertrok in omgekeerde richting.
Ook was er het verhaal van Gabriëlle van 48 jaar uit
Duitsland, waarin zij stellig beweert dat haar Camino pas begint als zij weer
thuis is.
Uit de vele verhalen blijkt dus dat het reisdoel geen doel
meer is: de reis is voor vele pelgrims al de kathedraal en de Camino begint als
je thuis bent. De kathedraal met z’n prachtige Pórtico de la Gloria en het Botafumeiro
(hangend wierookvat van 80 kilo zwaar), speelt blijkbaar geen enkele rol.
Overigens moest het wierookvat, met de enorme rookproductie, vroeger er voor
zorgen dat de penetrante lucht van de ongewassen pelgrims in de kerk werd
gemaskeerd.
Het laatste deel van mijn blogtitel heet: “ . . . bestemming
onbekend”. De verslagen in het vijf jaar oude krantenartikel blijken dit te onderschrijven.
Veel van de pelgrims zagen het bereiken van Santiago niet als hun bestemming.
Is de bestemming de reis of de thuiskomst, of wordt het gewoon een sportief
eindje fietsen? Duidelijk is dat ik even uit de dagelijkse sleur zal zijn en ik
heb me er mee verzoend dat er geen welkomstcomité in Santiago voor mij zal
zijn. Annelies met de camper, om samen comfortabel terug te reizen is mij
trouwens ook veel liever, maar ik heb het gevoel dat de grootste reis zich bij mijzelf
gaat plaatsvinden tijdens een ruim 6 weken lange fietstocht in m’n uppie.
Iedereen wens ik een gezegend Paasfeest, of zoals je
misschien verkiest, fijne paasdagen toe.
