Pauze

Vanuit Bastogne, via de mooie abdij van Orval, was de volgende etappe plaats Avioth. Een klein dorpje van goed 100 inwoners  in het Franse district Meuse, maar met een gigantische kathedraal waarin de lokale bevolking wel 10 maal in kan. De overnachting was bijzonder: samen met wandelaar Guido uit Aalst in België op één kamer in het Centre de Partage. Een wat antroposofisch onderkomen voor mannen die in het leven wat extra hulp kunnen gebruiken. In dit huis worden ook kamers verhuurd voor reizigers al of niet op weg naar Santiago. Na Avioth, Varennes en Argonne. Om daar te komen moesten nog even de laatste klimmen in de (Franse) Ardennen worden verwerkt, waarbij ik weer fris werd tegengewerkt door een nog steeds harde tegenwind. Varennes is een alleraardigst plaatsje in het noorden van Frankrijk. Ook een historische plaats. In Varennes (en Argonne) werd in 1791 Lodewijk XVI met zijn familie tijdens de Franse revolutie opgepakt toen hij wilde vluchten omdat de grond hem in Parijs te heet onder de voeten werd. Einde van zijn reis. Aan het leven van de Bourbons kwam uiteindelijk in 1793 een tragisch einde onder de guillotine. Als overnachtingsplaats besloot ik van de plaatselijke camping gebruik te maken. De overnachting in het tentje bleek echter een iets te enthousiaste beslissing. Met de ervaring van de kwaliteit van m’n slaapzak besloot ik al om met trui, lange broek en dikke sokken aan de overnachting te beginnen. Dat verhinderede helaas niet dat ik ’s nachts wakker werd gehouden door de kou. Ik zal toch echt in één van de volgende plaatsen een warmere slaapzak moeten scoren. Aangewezen zijn op alléén chambres d’ hôtes, gîtes of hotels maakt het zoeken naar overnachtingsplaatsen niet eenvoudiger. Met een wat katterig gevoel vanwege schamele nachtrust en zorg om de volgende overnachting op weg naar Chalon en Champagne, daar zou misschien de noodzakelijke dikkere slaapzak zijn te bemachtigen.

Het landschap begon nu langzamerhand veranderen, van beboste heuvels met flinke klimmen (en afdalingen) naar glooiende velden, waar nu het koolzaad fel geel bloeide en gigantische akkervelden lagen te wachten om met graan ingezaaid  te worden of al ingezaaid waren. Het glooiende landschap kent bovenop vlaktes met prachtige vergezichten, waar de wind vrij spel werd geboden m’n tempo nog verder te reduceren en m’n inspanning omgekeerd evenredig te verhogen. Een afdaling werd zo een flinke inspanning. Vervelend hierbij was dat de blessure, waardoor ik aanvankelijk m’n fietstocht met een paar dagen had uitgesteld, weer behoorlijk de kop opstak en het me uiteindelijk onmogelijk maakte met m’n rechter arm iets op te tillen (b.v. een fietstas of zelf een bierglas). De laatste kilometers naar Chalon waren niet m’n “vetste”  kilometers tot nu toe. De harde tegenwind, de pijn in m’n schouder, de regen die langzaam maar gestaag begon mee (of tegen) te werken en bovendien dat ik me niet meer goed in m’n vel voelde zitten hebben me in Chalon doen besluiten de fietstocht te onderbreken. Even terug naar Gorssel, eerst m’n blessure goed laten herstellen en een goede slaapzak kopen.

Geweldig dat Annelies me vanuit Chalon heeft opgehaald. De avond hebben we nog heerlijk in Chalon doorgebracht om de volgende dag terug te rijden.

De (fiets)teller staat op 590 km, d.w.z. dat er nog zo’n 2.400 km te gaan zijn vanaf Chalon op de fiets naar Santiago. Het is jammer dat ik de fietstocht niet onafgebroken heb kunnen afleggen, maar het is helaas niet anders. De gezondheid gaat voor. De Blog blijf in de lucht en in de komende weken zal ik vanuit Gorssel hierop nog wat verhalen of verslagen neerzetten over het afgelegde deel van deze prachtige fietstocht.  

Hoogste punt of hoogtepunt.

Vanaf Eijsden, waar ik bij John een prima hotel had is België een wippie. Een paar weggetjes af, op het fietspad de twee tonnen langs en je bent er. Dan volgt de Voerstreek en de Ardennen. Na een dag klimmen en dalen bleek het niet eenvoudig onderdak te krijgen, op het racecircuit in Francourchamps bleek een motorevenement te zijn. Uiteindelijk lukte het een bouwvallige caravan op een camping te krijgen waar ik de nacht in een te dunne slaapzak doorbracht. Gelukkig was er in de caravan nog een (schoon) dekbed te vinden. Waardoor ik uiteindelijk de slaap kon vatten. Ook de dag daarna veel klimmen en uiteindelijk na 75 km in Bastogne terecht gekomen.
De zondag herinner ik me van vroeger als een rustdag. Waar ik toen van moest uitrusten is me nog steeds niet geheel duidelijk. Maar een rustdag was het! Ook fietsen was niet echt een zondagse bezigheid. De buitenwacht, waarschijnlijk een soort van kerkelijke controleurs, kon deze verdachte bezigheid opmerken en het kerkelijke aanzien van de familie behoorlijk schaden. Vandaag is het weer zondag en ik heb even een rustdag genomen en zit niet op de fiets. Het lijkt dat ik me nog steeds de regels van vroeger aantrek. In feite heb ik even rust nodig na een paar inspannende Ardennen etappes. De zondag rusten is nu een toeval. Daar komt nog eens bij dat ik in een hotel overnacht en dat kon natuurlijk ook niet zo'n 50 jaar geleden.
Hoe het ook is, ik geniet heerlijk van de rust en de hotelier, een echtpaar van in de 70 is me behulpzaam met allerlei vragen, en kleine klusjes zoals het opladen van m'n tab. De opladen heeft het begeven en ik moet even een nieuwe kopen, maar ja ook in Bastogne zijn de zondagse gebruiken nog niet verdwenen: winkels, en zeker waar electronica wordt verkocht zijn op zondag gesloten. Gelukkig kan ik op de fiets m'n tab nog opladen; de fietstechniek staat momenteel nergens meer voor.
De route gaat na vandaag een wat rustiger karakter krijgen. De steilste klimmen zijn voorbij en ik fiets nu richting Frankrijk en zal morgen eerst de Abdij van Orval aandoen.
Hoewel ik het fietsen niet heb onderschat is het toch een hele stevige kluif. Ook het feit dat je in je eentje deze inspanningen doet helpt niet echt. Veel geldt hier dat gedeelde smart halve smart kan zijn.
Vanaf morgen verder, Frankrijk in waar ik me in de komende weken doorheen zal moeten trappen.

Onderweg

De eerste twee dagen zitten er op. Woensdag 29-4 en donderdag 30-4. Het waren ook twee dagen om maar vast even te wennen aan een paar afzien-momenten (koud, harde tegenwind,lange etappes en het laatste stuk regen). De tocht verloopt tot nu toe voorspoedig. De eerste momenten dat je op de fiets zit ben je bezig of je alles welzijn je hebt. Ondanks "slechts" 17,5 kg bagage heb ik nog geen hiaten in m'n bagage gevonden.
De eerste dagen zijn ook erg comfortabel begonnen. De eerste etappe eindigde in Helmond waar ik bij Henk en Arieke heb overnacht. Een riant familiehotel; bed, bad en brood in z'n meest luxueuze vorm en na een goede nachtrust weer op pad naar het volgende familieonderkomen, bij John in Eijsden. Was de eerste etappe behoorlijk fors (140 km met harde tegenwind, de tweede etappe was iets minder (104 km en nog steeds harde tegenwind). Al met al nu zo'n 240 km gefietst, terwijl de echte tocht van 3.000 km pas in Maastricht begint! Morgen ga ik weer België in, vanochtend ook al de doorsteek in Belgie van Stamppot naar Maasdonk (Roosteren) gemaakt. De heuvels komen nu in zicht en hopelijk ook het betere weer. Een ding is al zeker: de etappes worden vanaf nu korter. 70 km is ook al heel erg mooi en ik vraag me zelfs af of ik zoveel in de Ardennen kan halen.
Toch nog toe een prima tocht die soms aanvankelijk in je eentje nog wel wat onwennig voelt. Met z'n tweeën was er nog wel eens iemand die tegen je zei: en nu gaan we eten of ergens koffie drinken. De eerlijkheid gebied me dat ik in m'n eentje nog wel eens "doorstomp". Ook dit is een goede leer voor de komende dagen: meer tijd en pauzes nemen. Ook vergeet ik veel te veel om onderweg foto's te maken. Van de weinige opnames hierbij een die in de Betuwe is gemaakt.

Nog even wachten.

Het is zaterdagochtend 25 april, ik had al zo'n anderhalf uur op de fiets moeten zitten richting zuiden. Maar het schijnt dat het nog geen tijd voor me is om op reis te gaan. Afgelopen weken waren het allerlei ongemakken die mij bijna van het vertrek op 25 april afhielden, maar gisteren bij het inpakken van m'n fietstassen, kreeg een verkeerde beweging met de rechterarm dit alsnog voor elkaar. In eerste instantie leek het allemaal mee te vallen, maar 's avond begon de blessure goed op te spelen en nu is het zelfs onmogelijk om op de fiets te stappen. Volgens de vandaag te hulp geroepen huisartsenpost is het waarschijnlijk een blessure van het schoudergewricht wat met rust en pilletjes moet genezen. Ik zal dus even moeten wachten. De fiets staat nu volledig gepakt en een wat rusteloos te wachten op z'n passagier. Nog even wachten . . . 
Ik hoop met een weekje dat alles weer goed functioneert en ik eindelijk aan m'n camino kan beginnen.

Twee weken voor vertrek

Een reis heeft meestal een bestemming en doorgaans is dit het einde van de reis. Zo is de bestemming van mijn fietstocht Santiago de Compostela, de plaats waar volgens de legende het graf te vinden is van de apostel Jacobus. Mijn fietstocht heeft een traditie: de bedevaart naar het graf van St. Jacobus in Santiago de Compostella, welke zijn oorsprong vindt in de tijd van Karel de Grote nadat volgens de legende in 814 zijn graf daar was gevonden. Of het mogelijk aanwezige graf van Jacobus mijn bestemming is is maar zeer de vraag. Ik heb me nooit zo verwant gevoeld met pelgrims en nog minder met de raadselen rond de eindbestemmingen van pelgrims. Godsdienstfanaten baanden zich letterlijk een weg naar een voor mij duistere bestemming: een vermeende splinter afkomstig uit het Kruis, een in de verdrukking gekomen geloofsbroeder die bevrijd diende te worden (Jihadisme was ons toen al niet vreemd) of, zoals in Santiago, absolutie proberen te krijgen door het graf van Jacobus te bezoeken. Bovendien ben ik in een protestants christelijk gezin opgegroeid, waarin (zelfs iedere schijn van) heiligenverering taboe (schijnheiligen) was en het woord “sint” alleen werd gebruikt rond 5 december.

Ik heb begrepen dat ik bij aankomst in Santiago de Compostela mijzelf geweld moet gaan aandoen. In het kantoor van de organisatie in Santiago zal mij naar de motivatie van mijn tocht worden gevraagd. Mocht deze niet religieus of spiritueel van aard zijn dan bestaat de mogelijkheid dat de Compostela mij wordt onthouden en dat wil ik niet. Ik zal mijn belangrijke motivatie: sportieve prestatie, dus met een spiritueel sausje moeten overgieten.

Toch wil ik mij er ook weer niet te makkelijk, of misschien wel niet te oneerbiedig, van afmaken. Ik herinner me nog dat ik iemand een jaar geleden over mijn plannen over mijn voorgenomen tocht vertelde. Tot mijn verbazing vroeg ze mij toen “waar ik mee zat”. Zat ik ergens mee . . . ? Toch heeft daarna de tocht steeds meer een spiritueel accent gekregen. Het schijnt bij mij anders te werken dan bij de pelgrims uit 814 na Chr. Zij hadden een bestemming vooraf, zij wisten vooraf precies waarvoor ze op pad gingen. Bij mij is de bestemming later vanuit sluimerende vragen duidelijker geworden, vragen waarop ik tot nu toe onmogelijk antwoorden heb kunnen vinden. Het schijnt een contemplatieve tocht te worden.

Het boekje “De Profeet” van Kahlil Gibran geeft mij een eerste handvat als de profeet wordt gevraagd iets over zelfkennis te zeggen, waarop hij o.a. antwoord: “Zeg niet ik heb de waarheid gevonden, maar liever: Ik heb een waarheid gevonden. En zeg niet ik heb het pad van de ziel gevonden, maar liever ik ben de ziel op mijn pad tegengekomen.”  Over twee weken begint mijn camino.

Bestemming.

Het gebeurt mij wel eens dat ik een krantenartikel, wat ik interessant vind of later nog eens wil teruglezen, bewaar. Zo liggen er ergens in een la nog de plaatselijke stembusuitslagen van de Kamerverkiezingen in 2006 en 2010 en een Volkskrant column van Ronald Plasterk over democratie. Totaal overbodig om te bewaren omdat met een paar muisklikken alle informatie nu ook op internet is te verkrijgen. Iets moeilijker zal het artikel terug zijn te vinden wat ik ook tussen deze krantenknipsels tegenkwam. “Op weg naar Jacobus en jezelf”, was een artikel in het katern Reizen van de Volkskrant van zaterdag 10 juli 2010 geschreven door Rob Gollin.

Onder het kopje ”Iedereen z’n eigen camino” werd me direct een harde waarheid toegeroepen: “Wie na duizenden kilometers bedevaart Santiago binnenkomt, staat geen warm onthaal te wachten. De aanwezigheid van de pelgrim spreekt er vanzelf”. Ontluisterend zou je in eerste instantie denken. Het klaroengeschal, waarover de journalist schrijft, blijkt er niet te zijn, terwijl ik nog geen meter heb afgelegd in de richting van Santiago wordt ik al op het eerste harde fijt gedrukt; hoeveel van zulke ontgoochelingen zullen er nog volgen?  

In een reeks van korte interviews met aansluitend commentaar laat Rob Gollin een aantal pelgrims aan het woord die na vele maanden op het Plaza do Obradoiro arriveerden. Eén van hen was een man van 59 jaar uit Limburg. Na 2.750 km fietsen, was het erg bevrijdend dat hij alles kon loslaten en eindelijk eens uit de dagelijkse sleur kon komen. Een mager resultaat na zo lang fietsen en dan ook nog eens geen groots onthaal. Ook ene Michael van 33 jaar uit Denemarken kwam in Santiago aan en was zelfs teleurgesteld omdat hij om onterechte redenen geen certificaat kreeg. Al mopperend stapte hij weer op de fiets en vertrok in omgekeerde richting.

Ook was er het verhaal van Gabriëlle van 48 jaar uit Duitsland, waarin zij stellig beweert dat haar Camino pas begint als zij weer thuis is.

Uit de vele verhalen blijkt dus dat het reisdoel geen doel meer is: de reis is voor vele pelgrims al de kathedraal en de Camino begint als je thuis bent. De kathedraal met z’n prachtige Pórtico de la Gloria en het Botafumeiro (hangend wierookvat van 80 kilo zwaar), speelt blijkbaar geen enkele rol. Overigens moest het wierookvat, met de enorme rookproductie, vroeger er voor zorgen dat de penetrante lucht van de ongewassen pelgrims in de kerk werd gemaskeerd.

Het laatste deel van mijn blogtitel heet: “ . . . bestemming onbekend”. De verslagen in het vijf jaar oude krantenartikel blijken dit te onderschrijven. Veel van de pelgrims zagen het bereiken van Santiago niet als hun bestemming. Is de bestemming de reis of de thuiskomst, of wordt het gewoon een sportief eindje fietsen? Duidelijk is dat ik even uit de dagelijkse sleur zal zijn en ik heb me er mee verzoend dat er geen welkomstcomité in Santiago voor mij zal zijn. Annelies met de camper, om samen comfortabel terug te reizen is mij trouwens ook veel liever, maar ik heb het gevoel dat de grootste reis zich bij mijzelf gaat plaatsvinden tijdens een ruim 6 weken lange fietstocht in m’n uppie.

Iedereen wens ik een gezegend Paasfeest, of zoals je misschien verkiest, fijne paasdagen toe.

Nog één maand te gaan voor vertrek

In de aanloop van mijn fietstocht naar Santiago de Compostela presenteer ik vandaag m'n Blog: "Fietstocht Santiago . . .  bestemming onbekend" aan familie en bekenden. Hoewel half februari aangemaakt, is dit de dag waarop de meesten van jullie de blog voor het eerst lezen. Het voelt nu als een definitieve stap, ik kan nu toch niet meer terugkrabbelen.

De planning is dat ik 25 april 2015 op de fiets vanuit Gorssel vertrek. Voor die datum zal ik een aantal malen nog wat publiceren en tijdens de tocht naar Santiago de Compostela zal ik regelmatig mijn belevenissen aan de blog toevertrouwen. Op de verhalen en berichten die ik in de komende maanden op deze blog zet kunnen jullie reageren. Dat staat open voor iedereen die zich via een account kenbaar maakt. Meestal is een Google account het eenvoudigst. Ik reken er op dat de blog met alle respect wordt gebruikt.

Het URL van de blog is http://santiagopdefiets.blogspot.nl  Het zoeken via Google is eenvoudig door “santiagopdefiets” in te voeren (let op: er wordt maar één o gebruikt). Belangrijk is ook te weten dat ik tijdens mijn fietstocht alleen via het e-mailadres wim.terhart@gmail.com bereikbaar ben.

Zo'n half jaar geleden, toen m’n plannen ontstonden om de reis naar Santiago te Compostela te ondernemen, stond het voor mij nog niet vast of ik de tocht lopend of op de fiets zou gaan afleggen. Het is uiteindelijk de fiets geworden. Een belangrijke reden hiervoor is wel de tijd die je kwijt bent als je te voet gaat: je bent al snel zo’n 3 maanden onderweg. Dat vond ik wat veel. In middels heb ik in Gorssel wat vrijwilligerswerk “op m’n hals gehaald” en daar kan ik me niet al te lang aan onttrekken. Een gedeelte van de tocht (op de fiets) heb ik al eerder gemaakt. Daar heb ik nog dierbare herinneringen aan, die wellicht een rol hebben gespeeld om deze tocht te gaan ondernemen. Die tocht destijds heb ik (hebben we) niet helemaal afgemaakt en het afmaken van deze klus is voor mij altijd een uitdaging gebleven.

Als route heb ik niet de eenvoudigste gekozen. Via Maastricht door de Belgische Ardennen en in Frankrijk pak ik de fietsroute “Langs Oude Wegen” op, een route die al eeuwen door pelgrims wordt gebruikt en die ondermeer langs het prachtige pelgrimsoord Vézelay met de indrukwekkende kathedraal voert. Uiteindelijk moet ik uitkomen bij het westelijke gedeelte en de voet van de Pyreneeën (Saint-Jean-Pied-de-Port). In Spanje zal ik waarschijnlijk de Camino Frances aanhouden (Pamplona-Santiago). In totaal (inclusief uitstapjes) ongeveer 3.000 km. Dat zijn heel wat kilometers en heel wat uren in het zadel.

De fiets, met een stevig maar licht frame en dragers voor en achter om voldoende bagage, maar niet te veel, mee te kunnen nemen, staat al een poosje klaar. Hoewel ik waarschijnlijk voldoende conditie heb maak ik op de fiets regelmatig een langere tocht om te trainen.

Begin juni hoop ik in Santiago het laatste stempeltje in m'n credencial (pelgrimspaspoort) te kunnen laten zetten. Hoewel m’n credencial recht geeft op overnachting in de speciale gites en refugio’s neem ik voor voor alle zekerheid een pannetje en een licht tentje mee.

Bij het eerste idee om echt de tocht te gaan maken overheerste een vrij en euforisch gevoel: heerlijk fietsen! Gaandeweg de voorbereidingen word je wat reëler en kom je steviger op de grond te staan. Heerlijk fietsen kan veranderen in afzien in een zware klim en doorgaan in de stromende regen. Maar ook dagen alleen op de fiets en nog niet weten hoe ik dat zal ervaren (. . . bestemming onbekend) zijn gedachten waar ik meer en meer mee bezig ben. Hoe dichter bij het vertrek hoe meer deze aspecten van de tocht een belangrijke plaats gaan innemen.  Desondanks ben ik nog even enthousiast en kijk ik uit naar de dag van vertrek . . . heerlijk op de fiets.

Ik houd jullie op de hoogte.

Nog veilig thuis achter de laptop.

Vandaag is het vrijdag de 13e. Volgens overlevering niet de beste dag om iets goeds te gaan beginnen. Desondanks start ik toch met mijn blog over mijn aanstaande fietstocht naar Santiago de Compostela.
Het wordt tijd, eind april is het de bedoeling om vanuit Gorssel te starten. Ook wil ik graag iedereen op de hoogte houden van de voorbereidingen, mijn overwegingen de tocht te gaan maken en niet in de laatste plaats over de fietstocht zelf.
Voorlopig laat ik het bij deze korte mededeling en ga ik verder werken om de Blog verder in orde te krijgen.
Ik nodig iedereen uit die over mijn fietstocht naar Santiago iets wil weten, iets heeft te vertellen of een reactie wil geven dit op deze blog te plaatsen. Daar is ruim de gelegenheid voor.